چاکریم! دمت گرم چه سورس خفنی برامون ردیف کردی! رسیدیم به فیلم "ده دقیقه بزرگتر"، اوه اوه چه فیلمی! اسمش که یه جوریه انگار میخواد بگه "ده دقیقه دیر رسیدی!" ولی نه بابا، قضیه خیلی باحال تره. ببین، این فیلم یه جور پروژه بوده انگار، یه جور مهمونی فیلمسازای خفن دور هم جمع شدن. یه تهیه کننده داشته به اسم نیکولاس مک‌کلینتاک، این بشر اومده گفته آقا، دم در قرنه جدیده، سال ۲۰۰۰ و این حرفا، بیایین یه چیزی بسازیم راجع به "زمان". حالا نه یه فیلم معمولی، یه فیلمی که هر کی یه تیکه ده دقیقه ای توش بسازه، ولی همشون یه ربطی به زمان داشته باشن. بعد پونزده تا کارگردان درجه یک رو دعوت کردن! یعنی اسم ها رو نگاه کن، آدم کف میکنه: ویم وندرس، جیم جارموش، ورنر هرتزوگ، اسپایک لی، برناردو برتولوچی، ژان لوک گدار... بابا اینا هر کدومشون یه پا اسطوره‌ن! فکر کن اینا اومدن هر کدوم یه فیلم ده دقیقه ای ساختن! فیلم رو دو قسمت کردن: "شیپور" و "ویولنسل". انگار دو تا آلبوم موسیقی شدن، ولی به جای آهنگ، فیلم کوتاه گذاشتن توشون. موزیک فیلم هم کار یه بنده خدایی بوده به اسم پاول انگلیشبی، با نوازندگی هیوج ماسکلا (شیپور) و کلودیو بورکوئز (ویولنسل). حالا اسم سازها رو گذاشتن رو فیلما، چه شود! "شیپور" تو جشنواره کن نشون دادن، "ویولنسل" هم تو ونیز. معلومه دیگه، فیلمی که این همه اسم گنده پشتشه، باید همه‌جا پز بدن باهاش. یه چیز جالب دیگه هم داره، این دو تا فیلم رو تقدیم کردن به دو تا فیلمساز دیگه، هرز فرانک و یوریس پودنیکس، که یه فیلم کوتاه داشتن سال ۱۹۷۸ به اسم "ده دقیقه بزرگتر". یعنی انگار یه ادای دین هم بوده به قدیمی‌ترها. حتی بعضی جاها فیلم کوتاه قدیمیه رو با این فیلم جدیدا با هم نشون میدادن. حالا فیلم چجوریه؟ خب بستگی داره کدوم ده دقیقه رو ببینی! هر کارگردان یه دنیای خودشه. مثلا تصور کن ده دقیقه فیلم از ویم وندرس، بعد پشت سرش ده دقیقه از اسپایک لی! زمین تا آسمون فرق داره. ولی خب، همین تنوعش باحاله دیگه. یه جورایی مثل این میمونه که داری یه جعبه شکلات میگیری، هر کدوم یه طعم داره، سورپرایز میشی. نقد و نظر بخوای، خب بعضیا میگن یکدست نیست. معلومه که یکدست نیست! پونزده تا کارگردان با سلیقه های مختلف! ولی به نظر من اتفاقا همین نقطه قوتشه. خسته نمیشی از دیدنش. هر ده دقیقه یه حال و هوای تازه داره. بعضی تیکه هاش ممکنه خیلی به دلت بشینه، بعضی هاش هم شاید بگی "خب که چی؟". ولی در کل، تجربه جالبیه. یه جور ویترینه از استعداد و خلاقیت فیلمسازای بزرگ. اگه عشق فیلمی و دنبال یه چیز متفاوت میگردی، "ده دقیقه بزرگتر" رو از دست نده. حداقلش اینه که میتونی پونزده تا فیلم کوتاه از کارگردانای خفن رو پشت سر هم ببینی، حالشو ببری. فقط یادت باشه، مثل مهمونیه، ممکنه همه غذاهاش به ذائقت نخوره، ولی ارزش امتحان کردن رو داره. ;)